Jambo Jambo!
Blijf op de hoogte en volg Jessica
04 Mei 2014 | Kenia, Watamu
Anderhalve week na vertrek uit Nederland wordt het toch wel eens tijd voor enige verslaglegging van mijn tijd hier in Watamu, Kenia! In deze korte periode heb ik al heel veel indrukken op gedaan. Het moment van afscheid nemen op Schiphol lijkt dat ook al een eeuwigheid geleden. Dit afscheid vond ik ontzettend moeilijk, maar eenmaal door de douane had ik zin in het avontuur!
Na een lange maar comfortabele reis landde ik midden in de nacht in Mombasa. Zenuwachtig was ik voor de visa check, maar dit bleek nergens voor nodig. Na een pasfotootje en wat vinger afdrukken kreeg ik de stempel en mocht ik het land in. Buiten stond Everlyne van KenyaXperience op me te wachten. We zouden binnen ongeveer een uur tijd naar Kilifi afreizen waar ik de eerste dagen zou doorbrengen. Na nog geen 5 min onderweg werden we door de politie aangehouden. Mannen met mitrailleurs schenen met zaklampen in onze auto. Mijn hartslag steeg tot een hoogtepunt! Vanwege onder andere de aanslag in het winkelcentrum van Nairobi eind vorig jaar zijn de veiligheidsmaatregelen flink aangescherpt en wordt iedereen gecontroleerd op een legaal verblijf in Kenia. Gelukkig mochten we na een ID check doorrijden. Dit zou zich op weg naar Kilifi nog twee keer herhalen..
Eenmaal aangekomen kon ik even bijkomen van de lange reis. Na wat uurtjes slaap nam Everlyne me mee het dorp in. Op dit moment zag ik Afrika voor het eerst in daglicht en dat maakte behoorlijk veel indruk. Kapotte gebouwen, veel rotzooi langs de weg, ongeorganiseerd verkeer en kleine met golfplaten bedekte huisjes . Kortom armoede! We lunchten met Cocky, de oprichtster van KenyaXperience en Everlyne liet me het strand van Kilifi zien. ’s Avonds aten we samen en ik maakte mijn eerste stroomstoring mee. Onder begeleiding van een kaarsje ging ik terug naar mijn kamer en vroeg slapen. De volgende dag kreeg ik een introductie van Everlyne over het land, de bevolking, het openbaar vervoer, de taal (Swahili) etc. Dit vond ik erg leuk en leerzaam! Eenmaal terug in het hotel hoorde ik gezang van boven komen. Ik besloot een kijkje te nemen. Er was een kerkdienst gaande waar alleen vrouwen op af kwamen. Ik werd direct naar binnen getrokken en moest en zou de dienst meemaken. De vrouwen zongen vol passie en overgave. Er werd geklapt en gedanst, ze vierden hun geloof in God. Ik vond het erg leuk om mee te maken. Heel anders (leuker) dan een dienst in een Nederlandse kerk.
Op vrijdag vetrokken we vanuit Kilifi naar Watamu. Allereerst kwamen we aan bij mijn onderkomen voor de komende drie maanden. Ik verblijf in een prima kamer met eigen sanitair en keukentje. Daarna gingen we eindelijk door naar JUA rescue centre. Ik vond het toch wel erg spannend! Eenmaal door de poort werd direct m’n tas van mijn schouders gehaald door één van de meiden en naar het kantoortje gebracht. Dit was trouwens geen eenmalige actie, dit doen ze elke dag. Ik ontmoette Nelleke, de Nederlandse oprichtster van het tehuis. Een ontzettend aardige vrouw!
JUA (betekent zon) is een tehuis voor meiden van 0 tot 18 jaar die door de Keniaanse kinderbescherming uit huis zijn geplaatst. De redenen hiervoor kunnen zijn : misbruik, gedwongen huwelijken, kinderarbeid, prostitutie en ongewenste zwangerschappen. De meiden hebben een behoorlijk heftig verleden dus. Ik ben geschrokken van wat zij op zo’n jonge leeftijd al hebben moeten doorstaan. JUA heeft plek voor 12 meisjes en zit op dit moment helemaal vol. Een aantal meiden hebben een kind en er zijn er twee zwanger. Één daarvan is hoogzwanger, dus wellicht ga ik haar bevalling meemaken! Mijn taak als vrijwilliger is vooral dat ik leuke dingen doe met de meiden. De afgelopen week heb ik dan ook veel spelletjes met ze gedaan. De kleurboeken en het andere speelgoed wat ik uit Nederland had meegenomen is zeer goed ontvangen. Uren achter elkaar zijn ze bezig met hun prinsessenkleurplaat of scoobie doo creatie. Super mooi om te zien dat ze alleen daar al ontzettend blij van worden. Ook ben ik met een aantal een paar uur naar strand gegaan. Direct duiken ze met kleren en al de zee in, ze vinden het geweldig! En ik vind het geweldig ze te zien lachen.
Samen met Nelleke ben ik al naar de dokterskliniek hier in Watamu gegaan met één van de kinderen, Timo. Zijn hoofdhuid was erg geïrriteerd en Nelleke wilde hier graag naar laten kijken. Eenmaal bij de kliniek aangekomen wist ik niet wat ik zag. Een simpel gebouwtje waar buiten wel 20 vrouwen met of zonder kind zaten te wachten op hun beurt. Volgens mij kun je daar wel een hele dag zitten wachten want er is niet of nauwelijks organisatie. Nelleke kent de dokter, ook wel Mama Christine genoemd, dus wij piepten even snel voor. Timo kreeg een zalfje voor zijn huid en een wormenkuur mee naar huis.
Inmiddels is hier het regenseizoen van start gegaan en dat heb ik geweten. Het komt soms met bakken uit de lucht. Dit komt de temperatuur wel ten goede moet ik zeggen. Het is nu veel beter uit te houden dan voor de regen. De regen gaat helaas wel gepaard met stroomstoringen. Ik kan ze niet eens meer op twee handen tellen, zoveel heb ik er al meegemaakt afgelopen week. Vervelend, want aangezien het hier om half 7 al donker is moet je je vrij lang zien te redden met een kaarsje. Ook kan ik op dat moment geen contact zoeken met het thuisfront en ik merk dat ik dat nog wel heel erg nodig heb. Omdat het hier in Watamu laagseizoen is, zijn er geen toeristen (alles is gesloten!) en dus ook niet of nauwelijks vrijwilligers. Contact maken is dus erg moeilijk. Ik ben veel alleen en blijkbaar heb ik daar toch wel moeite mee. Ook Nelleke is voor een paar weken naar Nederland. Gelukkig kan ik het goed vinden met de social worker Christine dus dat gaat wel goed komen.
Ik hoop dat ik komende weken iemand tegen kom waarmee ik in het weekend eens wat kan gaan ondernemen, want in m’n eentje vind ik dat lastig. Gelukkig heb ik het bij JUA erg naar m’n zin, het is een fijne plek. Ik geniet ervan als ik de meiden zie lachen en probeer dan ook van die kleine dingetjes te genieten. Ik kijk er nu al weer naar uit ze morgen op te zoeken.
Al met al nog erg wennen hier in het verre Kenia, maar what does not kill you makes you stronger! Daar ben ik zeker van overtuigd. Ik ga een eind breien aan het eerste hoofdstuk van mijn avontuur al zou ik nog wel even door kunnen gaan. Schroom vooral niet een berichtje achter te laten, dat vind ik super leuk :)
Kwaheri (tot ziens) allemaal!
Na een lange maar comfortabele reis landde ik midden in de nacht in Mombasa. Zenuwachtig was ik voor de visa check, maar dit bleek nergens voor nodig. Na een pasfotootje en wat vinger afdrukken kreeg ik de stempel en mocht ik het land in. Buiten stond Everlyne van KenyaXperience op me te wachten. We zouden binnen ongeveer een uur tijd naar Kilifi afreizen waar ik de eerste dagen zou doorbrengen. Na nog geen 5 min onderweg werden we door de politie aangehouden. Mannen met mitrailleurs schenen met zaklampen in onze auto. Mijn hartslag steeg tot een hoogtepunt! Vanwege onder andere de aanslag in het winkelcentrum van Nairobi eind vorig jaar zijn de veiligheidsmaatregelen flink aangescherpt en wordt iedereen gecontroleerd op een legaal verblijf in Kenia. Gelukkig mochten we na een ID check doorrijden. Dit zou zich op weg naar Kilifi nog twee keer herhalen..
Eenmaal aangekomen kon ik even bijkomen van de lange reis. Na wat uurtjes slaap nam Everlyne me mee het dorp in. Op dit moment zag ik Afrika voor het eerst in daglicht en dat maakte behoorlijk veel indruk. Kapotte gebouwen, veel rotzooi langs de weg, ongeorganiseerd verkeer en kleine met golfplaten bedekte huisjes . Kortom armoede! We lunchten met Cocky, de oprichtster van KenyaXperience en Everlyne liet me het strand van Kilifi zien. ’s Avonds aten we samen en ik maakte mijn eerste stroomstoring mee. Onder begeleiding van een kaarsje ging ik terug naar mijn kamer en vroeg slapen. De volgende dag kreeg ik een introductie van Everlyne over het land, de bevolking, het openbaar vervoer, de taal (Swahili) etc. Dit vond ik erg leuk en leerzaam! Eenmaal terug in het hotel hoorde ik gezang van boven komen. Ik besloot een kijkje te nemen. Er was een kerkdienst gaande waar alleen vrouwen op af kwamen. Ik werd direct naar binnen getrokken en moest en zou de dienst meemaken. De vrouwen zongen vol passie en overgave. Er werd geklapt en gedanst, ze vierden hun geloof in God. Ik vond het erg leuk om mee te maken. Heel anders (leuker) dan een dienst in een Nederlandse kerk.
Op vrijdag vetrokken we vanuit Kilifi naar Watamu. Allereerst kwamen we aan bij mijn onderkomen voor de komende drie maanden. Ik verblijf in een prima kamer met eigen sanitair en keukentje. Daarna gingen we eindelijk door naar JUA rescue centre. Ik vond het toch wel erg spannend! Eenmaal door de poort werd direct m’n tas van mijn schouders gehaald door één van de meiden en naar het kantoortje gebracht. Dit was trouwens geen eenmalige actie, dit doen ze elke dag. Ik ontmoette Nelleke, de Nederlandse oprichtster van het tehuis. Een ontzettend aardige vrouw!
JUA (betekent zon) is een tehuis voor meiden van 0 tot 18 jaar die door de Keniaanse kinderbescherming uit huis zijn geplaatst. De redenen hiervoor kunnen zijn : misbruik, gedwongen huwelijken, kinderarbeid, prostitutie en ongewenste zwangerschappen. De meiden hebben een behoorlijk heftig verleden dus. Ik ben geschrokken van wat zij op zo’n jonge leeftijd al hebben moeten doorstaan. JUA heeft plek voor 12 meisjes en zit op dit moment helemaal vol. Een aantal meiden hebben een kind en er zijn er twee zwanger. Één daarvan is hoogzwanger, dus wellicht ga ik haar bevalling meemaken! Mijn taak als vrijwilliger is vooral dat ik leuke dingen doe met de meiden. De afgelopen week heb ik dan ook veel spelletjes met ze gedaan. De kleurboeken en het andere speelgoed wat ik uit Nederland had meegenomen is zeer goed ontvangen. Uren achter elkaar zijn ze bezig met hun prinsessenkleurplaat of scoobie doo creatie. Super mooi om te zien dat ze alleen daar al ontzettend blij van worden. Ook ben ik met een aantal een paar uur naar strand gegaan. Direct duiken ze met kleren en al de zee in, ze vinden het geweldig! En ik vind het geweldig ze te zien lachen.
Samen met Nelleke ben ik al naar de dokterskliniek hier in Watamu gegaan met één van de kinderen, Timo. Zijn hoofdhuid was erg geïrriteerd en Nelleke wilde hier graag naar laten kijken. Eenmaal bij de kliniek aangekomen wist ik niet wat ik zag. Een simpel gebouwtje waar buiten wel 20 vrouwen met of zonder kind zaten te wachten op hun beurt. Volgens mij kun je daar wel een hele dag zitten wachten want er is niet of nauwelijks organisatie. Nelleke kent de dokter, ook wel Mama Christine genoemd, dus wij piepten even snel voor. Timo kreeg een zalfje voor zijn huid en een wormenkuur mee naar huis.
Inmiddels is hier het regenseizoen van start gegaan en dat heb ik geweten. Het komt soms met bakken uit de lucht. Dit komt de temperatuur wel ten goede moet ik zeggen. Het is nu veel beter uit te houden dan voor de regen. De regen gaat helaas wel gepaard met stroomstoringen. Ik kan ze niet eens meer op twee handen tellen, zoveel heb ik er al meegemaakt afgelopen week. Vervelend, want aangezien het hier om half 7 al donker is moet je je vrij lang zien te redden met een kaarsje. Ook kan ik op dat moment geen contact zoeken met het thuisfront en ik merk dat ik dat nog wel heel erg nodig heb. Omdat het hier in Watamu laagseizoen is, zijn er geen toeristen (alles is gesloten!) en dus ook niet of nauwelijks vrijwilligers. Contact maken is dus erg moeilijk. Ik ben veel alleen en blijkbaar heb ik daar toch wel moeite mee. Ook Nelleke is voor een paar weken naar Nederland. Gelukkig kan ik het goed vinden met de social worker Christine dus dat gaat wel goed komen.
Ik hoop dat ik komende weken iemand tegen kom waarmee ik in het weekend eens wat kan gaan ondernemen, want in m’n eentje vind ik dat lastig. Gelukkig heb ik het bij JUA erg naar m’n zin, het is een fijne plek. Ik geniet ervan als ik de meiden zie lachen en probeer dan ook van die kleine dingetjes te genieten. Ik kijk er nu al weer naar uit ze morgen op te zoeken.
Al met al nog erg wennen hier in het verre Kenia, maar what does not kill you makes you stronger! Daar ben ik zeker van overtuigd. Ik ga een eind breien aan het eerste hoofdstuk van mijn avontuur al zou ik nog wel even door kunnen gaan. Schroom vooral niet een berichtje achter te laten, dat vind ik super leuk :)
Kwaheri (tot ziens) allemaal!
-
04 Mei 2014 - 19:17
Marieke:
Hey kanjer!
Leuk om wat van je te lezen, heel herkenbaar voor mij hihi.
Geniet zoveel als je kan. Trots op je xxxxxx -
04 Mei 2014 - 19:32
Esther:
Ha nichtje! Leuk om wat vanuit Kenia te horen! Zo te lezen heb je het wel naar je zin! En mooie foto's op facebook. Wel heftig om al die verhalen te horen op je project denk ik, maar superfijn dat je er wel genoeg kunt doen en die meiden weer af en toe een leuke dag kunt bezorgen :)
Geniet ervan! En ik ben benieuwd naar je volgende avonturen, want die komen er vast nog genoeg ;) -
04 Mei 2014 - 19:32
Marjet:
Jess, je eerste verslag, zo leuk! En o zo herkenbaar, de "shock" van de eerste keer in Afrika komen, de stortbuien, geen stroom hebben. Maar gelukkig ook de andere kant. De kinderen die genieten van, in onze ogen, zulke kleine dingetjes. En wat zullen ze genieten van jou aanwezigheid! Dat kan niet anders. Toppertje! X -
04 Mei 2014 - 21:20
Mendy:
Lieverd! Wat fijn om iets van je te lezen! Je hebt gelukkig al een goede start gemaakt in JUA. Heftige verhalen maar kan me voorstellen dat het mooi is om te zien hoe blij mensen kunnen zijn met dingen die voor ons heel normaal zijn. Ik weet zeker dat jij ze een leuke tijd gaat bezorgen en zij jou! Zet 'm op Jessie en ik hoop je snel weer even te spreken!
Xxx liefs -
04 Mei 2014 - 22:54
Milou:
Hi Jes,
Wauw wauw wauw....
Wat een flink avontuur nu al!
Het moet vast een overweldigend gevoel
zijn dat je zoveel voor die meiden kan doen.
Super knap, overwinning op jezelf! -
05 Mei 2014 - 11:42
Lieke:
Hoe heftig en zo'n groot verschil met hier! Heel gaaf om zo te lezen en heel fijn dat het werk zo leuk is. Het zal je veel voldoening geven denk ik. Heel veel succes en plezier nog daar. Hopelijk vind je idd nog iemand om leuke dingen mee te doen! X -
05 Mei 2014 - 13:49
Sanne Huijsman:
Wow, Jessica, klinkt echt helemaal super! Het zal zondermeer een bijzondere ervaring worden (of al zijn) en het klinkt als een geweldig project. Geniet ervan! -
06 Mei 2014 - 20:36
Martin:
Hoi Jessica,
Leuk om je verslag te lezen en wat heb je al veel (nieuwe) ervaringen opgedaan. Er zullen er vast nog vele volgen. Hou je taai, be strong en geniet van jou, maar ook zeker van de mooie momenten die de meiden die daar zitten beleven door jou aanwezigheid!!
Groet, Martin -
08 Mei 2014 - 19:20
Ankie:
hoi jes,
Wat een belevenissen.Fijn dat je het zo naar je zin hebt.Zo te lezen moet de knijpkat(als je die hebt meegenomen)van pas komen.
veel groetjes en tot horens! willem en ankie -
09 Mei 2014 - 16:10
Nelly:
Hoi Jes,
Wat leuk om te lezen wat je daar meemaakt, pittig hoor, zo' n omschakeling.
Heel veel plezier daar! De tijd zal vliegen, lijkt me. Zaklicht
jes niet verkeerd daar ;). Mooie tijd daar gewenst van ons! We blijven lezen, Philip en Nelly
-
10 Mei 2014 - 20:59
Marietta Sakko:
Hoi Jessica,
Ontzettende leuk om je verslag te lezen.
Ik wens je een hele mooie tijd daar.
Heel veel indrukken.
Maar deze bijzondere tijd in je leven ,vergeet je nooit meer!
Dikke kus van Rinus en Marietta -
11 Mei 2014 - 18:39
Rien Pekaar:
Ha Jessica
Marleen en ik hebben met veel plezier je verslag gelezen. Goed om te lezen dat het goed met je gaat en je je draai een beetje begint te vinden. Inmiddels al weer bijna 3 weken weg, wat gaat de tijd snel zeg.
Ik begrijp dat je (als je stroom hebt) regelmatig skypt met Rens, mooi dat dat kan. Je beleeft daar heel wat zo te lezen. Wel een ervaring rijker als je terug bent. Schrijf het maar op , wij lezen het wel !!
Hou je taai en ook de groetjes van Marleen.
Rien -
14 Mei 2014 - 09:43
Debora:
Heel veel succes toegewenst, moedig van je.
Groetjes Debora
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
